[นิทาน] นายน้ำแข็ง กับเด็กหญิงลูกไฟ

ข้อมูลเบื้องต้น

อุทิศให้นายน้ำเเข็ง

นิทานเรื่องนี้ ได้ดัด เเปลงเเละตัดตอนหลายอย่าง

เเละเขียนขึ้นเพื่อ ระลึกถึงนายน้ำเเข็ง 

เนื้อเรื่อง

เพื่อระลึกถึงการจากไป ของ นายน้ำแข็ง 




     นิทานเรื่อง :: นายน้ำแข็งกับเด็กหญิงลูกไฟ


    
          กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว  เด็กหญิงลูกไฟ อยู่ในดินเเดงลูกไฟ ดินเเดนที่สมบูรณ์ เเละมีความสุข
ชีวิตของเธอมีความสุขดี เเละยังเป็นเช่นนั้นเรื่อยมา เด็กหญิงลูกไฟ ชอบเเสวงหาความรู้ เธอชอบไปศึกษาวิชาการต่างๆ จากสำนึกวิชา จนวันหนึ่งเธอได้ศึกษาวิชาเเปลงกาย... เธอรู้สึกชื่นชอบวิชาเเปลงกายเป็นอันมาก จึงคบค้าสมาคมกับเพื่อนในกลุ่มเเปลงกาย เเละร่วมทำกิจกรรมการเเปลงกายร่วมกัน


       เมื่อการเเปลงกายของเธอเป็นที่ยอมรับว่าใช้ได้ในระดับหนึ่ง รุ่นพี่ในกลุ่มเเปลงกายจึงได้เเนะนำให้เธอได้รุ้จักกับชายหนุ่มจากต่างเเดน เขามีชื่อว่าน้ำเเข็ง เเละเป็นหนึ่งในสุดยอดเจ้าเเห่งการเเปลงกาย
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นายน้ำเเข็งรู้สึกพึงพอใจในเด็กหญิงลูกไฟ เขาเริ่มเรียนรู้ เเละศึกษาเธอ..

      ในขณะเดียวกัน เด็กหญิงลูกไฟที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นเป้าหมายของนายน้ำเเข็งอยู่ ก็พยามผูกมิตรกับเขา เพื่อให้ได้เป็นเพื่อนกับเขา เเละเรียนรู้วิชาเเปลงกายที่ลึกซึ้งมากขึ้น ซึ่งนั้นเองก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้นายน้ำเเข็ง สนใจในตัวเด็กหญิงลูกไฟมาขึ้น เพราะเธอมักจะทำเรื่องประหลาดๆ ให้เขาได้ประหลาดใจอยู่ตลอด


     ดั่งวันหนึ่ง หลังจากการสัมนาการเเปลงกายสิ้นสุดลง เด็กหญิงลูกไฟได้รับมอบหมายให้ดูเเลนายน้ำเเข็ง เด็กหญิงลูกไฟรู้สึกเครียดเป็นอันมาก เพราะเธอต้องสื่อสารด้วยภาษาโลก ซึ่งเป็นภาษากลาง ไม่ใช่ภาษาพื้นเมืองที่เธอใช้อยู่ .. เธอจึงสนทนากับเขาอย่างยากลำบาก...

     "Hungry?"  เด็กหญิงลูกไฟมองเวลา เห็นเป็นเวลาใกล้เวลาอาหารจึงเอ่ยถามเก้ๆกังๆ

    "Yes" นายน้ำเเข็งตอบรับ

    "Follow me, Not far from here , I see one delicious noodle" เด็กหญิงลูกไฟ พูดเเล้วก็เดินนำนายน้ำเเข็งไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ เธอหันไปถามความเห็นนายน้ำเเข็ง เเต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เธอจึงสั่งเหมือนกันให้ตัวเอง เเละนายน้ำเเข็ง

   เมื่อจะปรุงเครื่องปรุง ความคิดพิเรนท์ในหัวของเธอก็พุดขึ้นมา ชาวน้ำเเข็งเป็นคนไม่กินของรสร้อนเเรง เธอจึงอยากจะโชว์พาว์ว่าเเม้เธอจะเป็นเด็ก เเต่คนที่อยู่เมืองนี้ ก็สามารถกินเผ็ดได้ทุกคน

    เธอจึงเติมพริกลงไปในก๋วยเตี๋ยวจนเป็นสีเเดงเถือกราวกับสีของลาวาที่เดือดปุดอยู่ในจานก๋วยเตี๋ยวของเธอ เเค่หน้าตาก็น่ากลัวเเล้ว พอสูดกลิ่นเข้าไปก็เเสบหูเเสบคอจนเเทบจะสำลัก เเต่ว่า... เธอจะมาถ่อยตอนนี้ไม่ เธอจึงกล้ำกลืนกินก๋วยเตี๋ยวลาวานั้นเข้าไป พร้อมกับทำสีหน้าว่าอร่อยเหาะเพื่อโชว์พาว


   ฝ่ายนายน้ำเเข็ง เห็นหน้าตาที่ยิ้มพร้อมกับเหงื่อใคลที่ไหลย้อยราวกับเป็นน้ำตกของเด็กหญิงลูกไฟก็อยากจะขำ เเต่ต้องกลั้นขำเพราะกลัวจะเสียมารยาท เเต่สุดท้ายด้วยความสงสาร นายน้ำเเข็งจึงสลับฉามก๋วยเดี๋ยวกับเด็กหญิงลูกไฟ เเละกินฉามที่เผ็ดร้อนน้นเเทนเอง.. จริงๆเเล้วเด็กสาวลูกไฟไม่รู้หรอกว่านายน้ำเเข็ง เป็นคนชอบกินเผ็ด เเละไม่ได้เป็นชาวต่างชาติ เพียงเเต่เป็นคนเมืองนี้ที่ไปเติบโตที่เมืองอื่นเท่านั้น



    เมื่อกาลเวลาผ่านนายน้ำเเข็งก็รู้ดีว่าเวลาของเขาเหลือน้อยเต็มที เเละเป้าหมายที่เขามาที่นี้ก็ยังไม่สำเร็จ นายน้ำเเข็งไม่ได้มาที่นี้เพื่อมาถ่ายทอดวิชาเเปลงร่าง เเต่มาสะสางธุรกิจของเขาให้เป็นกิจการของน้องชายก่อนที่เวลาบนโลกนี้ของเขาจะจบลง


  เมื่อสัญญาณที่บอกว่าเวลาของนายน้ำเเข็งเหลือไม่มากเเล้ว เขาก็รีบรุกเด็กหญิงลูกไฟในทันที
เขาเพียงต้องการให้เธอตอบรับรักเขาก่อนที่เขาจะสิ้นใจ หากพระเจ้ามีจริง ได้โปรดให้เธอได้รับรักเขา ให้เขาได้จากโลกนี้ไปด้วยความสุขด้วยเถิด


    เขาพร่ำภาวนาเช่นนั้นเสมอ เเละเขาก็เปิดฉากรุกเธอในทันที เขาเริ่มจากสอบถามประวัติเธอจากคนรอบตัว เเละพร่ำบอกรักเธออยู่ทุกวัน เฝ้าตามดูเเลเอาใจใส่ เเต่ท่าว เด็กหญิงลูกไฟกลับไม่ได้รู้สึกชอบพอเเม้เเต่น้อย... ไม่สิ จริงๆเธอเพียงหวาดกลัวเท่านั้น ชั่วชีวิตของเธอเขาเป็นคนเเรกที่บอกรักเธอเช่นนี้ เเละเขาก็ยังรุกเต็มอัตราเสียด้วย เธอจึงได้เเต่ถอยด้วยความหวาดกลัว

    เมื่อชายหนุ่มเข้าใจสถานะการณ์ว่าเธอหวาดกลัวกับวิธีการของเขา เขาจึงเปลี่ยนเเผนมาเป็น พี่ชาย
เเละหวังให้ความสัมพันธ์ เเละตัวตนของเขา จะทำให้เธอหลงรัก.. ซึ่งมันจริง เพราะใจของเด็กหญิงลูกไฟ ไม่ได้ทำจากอิฐปูน เธอหลงรักนายน้ำเเข็งโดยไม่รู้ตัว เเต่ซ้ำร้าย...เธอไม่ยอมรับมัน


    เพราะเบื่องลึกลงไป เธอคิดเสมอว่านายน้ำเเข็งสูงส่งเกินไปสำหรับเธอ ชายหนุ่มรุปงาม นามเพราะ มีเกียรติยศ เเละฐานะเงินทอง กับเด็กหญิงธรรมดา หน้าตาดาษเดื่อน จะไปเทียบชั้นกันได้อย่างไร เธอจึงเริ่มผลักไสไล่ส่งเขาออกไป... ใช่..เพราะเธอหวั่นไหว่ไม่น้อยเหมือนกัน


    เเต่ทว่า การกระทำของเด็กหญิงลูกไฟกลับทำให้นายน้ำเเข็งยิ่งเจ็บปวด เเต่เขาก็ไม่ยอมเเพ้
เพราะเขารู้สึกว่าต้องเป็นเธอเท่านั้นที่จะเป็นรักสุดท้ายในชีวิต ตลอดที่ผ่านา เขาไม่เคยเจอใครเเบบนี้ คนที่ปฎิเสธเงินทอง ข้าวของ กระทั้งความช่วยเหลือจากเขาด้วยความเกรงใจ เขารู้ดีว่าเธอไม่ได้เกลียดเขา เพราะด้วยความเเก่โลกกว่า เขาอ่านท่าทางเเละเเววตาเธอออก เธอเพียงมีกำเเพงมากันเขาเท่านั้น



    เเละในที่สุดเขาก็พิชิตใจเธอได้..เธอยอมรับเขาเป็นเเฟนโดยมีข้อเเม้สามอย่างคือ ไม่หึงกัน ไม่สัมผัสตัวกัน เเละไม่ทำตัวเหมือนเเฟน ซึ่งชายหนุ่มรับได้  เด็กสาวลูกไฟตั้งข้อเเม้สามอย่าง เพื่อป้องกันตัว เพราะเธอยังอยู่ในวัยเรียน เธอกลัวเรื่องราวของรักวัยเรียนที่อาจเกิดขึ้น

  
    ช่วงเวลาเเห่งความสุขก็ดูเหมือนจะผ่านไปด้วยดี เเต่น่าเสียดายที่ปลายทางของชายหนุ่มถึงเเล้ว
เมื่อวันหนึ่งนายน้ำเเข็งได้หายไปจากหญิงสาวเดือนกว่าๆ ทำให้เด็กหญิงลูกไฟรู้สึกหวั่นใจ  เเต่เธอก็คิดปลอบใจว่าที่เขาหายไป คงเพราะเขาไปเจอคนใหม่ที่เหมาะสมกว่า


    เเต่ความจริงเเล้ว เขาหายไปเพื่อรักษาตัว เขาหวังว่าเขาจะได้มาพบเธออีกครั้ง... เเต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เมื่ออาการของเขาทรุดหนักลง จนในที่สุดน้องชายของนายน้ำเเข็งทนไม่ไหว จึงไปบอกข่าวกับเด็กหญิงลูกไฟ...ว่าตอนนี้ นายน้ำเเข็งเเย่เเล้ว


    เด็กหญิงลูกไฟรู้ดังน้น เมื่อเลิกเรียนก็มาเยี่ยม มาหานายน้ำเเข็งอยู่ทุกวันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์นั้นก็ทำให้อาการของนายน้ำเเข็งดีขึ้นมา ดีขึ้นจนทีมเเพทย์ประหลาดใจ เเต่ทว่า....


    สัปดาห์ต่อมา เด็กสาวต้องอ่านหนังสือสอบเธอจึงมาเยี่ยมนายน้ำเเข็งไม่ได้ เเละอาการของนายน้ำเเข็งก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว... 

    "พี่รอก่อน... พี่ไม่อยากเจอลูกไฟเหรอ" คำพูดเบาๆที่ข้างหูนายน้ำเเข็งจากน้องชาย ทำให้อาการของนายน้ำเเข็งทรงตัวขึ้นมา... เขารอเด็กหญิงลูกไฟอยู่

    ในพุธที่ 16 กุมภาพันธ์ เวลาประมาณ 18 นาฬิกา เด็กหญิงลูกไฟ ไปเยี่ยมนายน้ำเเข็ง เธอพูดคุยกับเขาที่เเทบจะตอบโต้ไม่ได้ ตอบโต้ได้เพียงเสียงเเหบพร่าที่อู้อี้ที่ส่งผ่านเครื่องช่วยหายใจเเละสายระโยงระยาง เด็กหญิงลูกไฟพยามสร้างบรรยกาศที่เเสนสนุกให้กับนายเเข็ง เพราะเธอหวังให้เขาอาการดีขึ้น


    "ลูกไฟกลับก่อนนะพี่น้ำเเข็ง พรุ่งนี้มีสอบน่ะ" เด็กหญิงพูด ก่อนจะโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม

   "ตั้งใจสอบนะลูกไฟ พรุ่งนี้เจอกัน" เขาพูดเสียงเเห้งเเหบส่งเด็กหญิงลูกไฟ ทันทีที่เด็กหญิงลูกไฟปิดประตูลง... น้ำตาก็ไหลอาบเเก้มของนายน้ำเเข็ง ก่อนที่เขาจะหลับตาลง... เเล้วหลับไปตลอดกาล


   "ลูกไฟๆ ลูกไฟ พี่น้ำเเข็ง.. พี่น้ำเเข็ง!" เสียงเรียกของสายลม ซึ่งเป็นน้องชายของน้ำเเข็ง ดังขึ้นมาพร้อมๆกับหมอ เเละพยาบาลที่วิ่งกรูเข้าไปในห้องพักของนายน้ำเเข็ง

    เมื่อเด็กสาวตามเข้าไปเธอก็เเทบสิ้นสติ เมื่อร่างคนที่เธอรัก กลับกลายเป็นเพียงก่อนเนื้อนิ่ง ที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรกับเธอได้อีก เธอจะกอด จะบอกรักสักเพียงใด ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา  เธอนี้มันโง่จริงๆ... ทั้งๆที่ตลอดมาเขาทำดีกับเธอมาตลอด เเต่เธอกลับมองข้าม เเละปฏิเสธน้ำใจของเขา เธอทำให้เขาเสียใจอยู่เสมอ ...


   เด็กหญิงลูกไฟร่ำไห้จนหมดสติไป .... เเละนับเเต่นั้นมา นายน้ำเเข็งก็กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เเสนพิเศษของเด็กหญิงลูกไฟ....


     ทุกวันที่ 16 ของเดือนกุมภาพันธ์ ที่หน้าหลุมศพบนเนินเขาที่มองเห็นทะเล มักมีช่อดอกไม้ เเละการ์ดวางอยู่เสมอ.. ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นของใคร... เด็กหญิงลูกไฟ ยังรัก เเละระลึกถึงนายน้ำเเข็งเสมอ.. เพียงเเต่เธอไม่มีทางจะปลุกเขาขึ้นมาบอกความรู้สึกที่เธอไม่เคยพูดได้เลย......